z cyklu "okiem reportera"

Ostrzeżenie! W reportażu opisane są zdarzenia, które mogą okazać się wstrząsające dla osób, które wierzą w nieomylność nauczycieli. Osoby takie czytają tekst na własną odpowiedzialność.

Wydarzenia, o których będziemy tutaj pisać wydarzyły się w poznańskiej szkole podstawowej S., w grupie o nazwie N. 

Wszystko zaczęło się tak, jak powinno się w porządnej szkole zacząć - od pogadanki zainicjowanej przez nauczycielkę. Celem zorganizowanego porannego kręgu było pokazanie uczniom, że na rozwiązanie jednego problemu możliwe jest znalezienie wielu rozwiązań. Nasz informator donosi: "to bardzo ważne zajęcia, w tej szkole dzieci bardzo dużo uczą się samodzielności w rozwiązywaniu konfliktów i innych trudnych sytuacji". Nauczycielka zaczęła od przeczytania opowiadania, w którym jedna z bohaterek pomaga dzieciom na placu zabaw znaleźć takie rozwiązanie, żeby każde z nich mogło bawić się tak, jak chce, bez wchodzenia sobie w drogę. Po tych zajęciach - tak, jak oczekuje się tego od dobrych merytorycznie nauczycieli - zawisła w sali pomoc dydaktyczna, która miała pomóc uczniom w prowadzeniu tych - jakże trudnych w tym wieku - rozmów.

Dodatkowo, zgodnie ze scenariuszem zajęć (którym każdy szanujący się nauczyciel powinien się kierować) w sali powstało "Miejsce wielu rozwiązań", w którym to miejscu dzieci miały spotykać się na rozmowach. 

Jak widać na zdjęciu, w punkcie drugim pojawia się osoba prefekta. Jak twierdzi nasz informator, wykwalifikowany i posłuszny literze podstawy programowej specjalista: "podejrzewam, że właśnie tutaj, w osobie prefekta pojawia się pierwsza rysa na całej tej sprawie. Zgadzając się na to, żeby nazwa ucznia wspierającego innych w szukaniu rozwiązań, nawiązywała do treści książek o Harrym Potterze, nauczyciela pokazała, że dzieci mogą zmieniać scenariusz zajęć. To był elementarny błąd".

O powadze uchybienia niech świadczy zdjęcie odznaki prefekta, którą nauczycielka zaproponowała uczniom.

Od tego momentu było już tylko coraz gorzej. Nasz informator ma trudności z opowiadaniem wydarzeń, jakie następowały jedno za drugim na przełomie lat 2020/2021, są one bowiem w szanującej się szkole nie do przyjęcia. Spróbujmy je tutaj krótko zreferować.

Najpierw uczniowie-prefekci całkowicie zignorowali miejsce rozwiązań, które ze słusznym sobie autorytetem wyznaczyła nauczycielka. Jeśli ich koledzy czy koleżanki potrzebowały wsparcia w rozwiązywaniu problemów, prefekci owi zapraszali ich do swojej bazy. Tak! Uczniowie, narażając na szwank estetykę sali i całkowicie ignorując zasady bezpieczeństwa, zrobili sobie w sali BAZĘ!

Jakby tego było mało, uczniowie mieniący się prefektami samodzielnie wymyślili i napisali na komputerze (!), samodzielnie wydrukowali (!!) i bez pytania powiesili przed wejściem do owej bazy swój własny (!!!) regulamin! 

Nie dość, że dopuścili się takiej samowolki, to jeszcze użyli koloru czerwonego, o którym wiadomo od wielu dziesięcioleci, że należy tylko i wyłącznie do nauczyciela. Przypominamy naszym drogim czytelnikom, że mówimy cały czas o dzieciach w wielu od 6 do 9 lat, przecież tak małe dzieci nie potrafią samodzielnie myśleć, wymyślać regulaminów i decydować o sposobie realizowania założeń nauczyciela! To jest rzecz ustalona raz na zawsze.

Pójdźmy jednak dalej, bo to nie koniec tej historii. Otóż w styczniu bieżącego roku okazało się, że jeden z prefektów zrezygnował ze swojej funkcji (nauczycielka o tym, że uczeń z jakichś sobie tylko znanych powodów nie pełni już wyznaczonego mu zadania, po fakcie). I co zrobili uczniowie? Sami, z własnej woli? Nie pytając nauczycielki o pozwolenie? Otóż pozostali prefekci ogłosili konkurs na prefekta, który wejdzie na miejsce rezygnującego! Drogi czytelniku, poczuj proszę powagę całej sytuacji. Uczniowie w klasie samowolnie zorganizowali konkurs! Na prefekta! Chyba nie trzeba dodawać, że działanie to było zupełnie niezgodne z przerabianym tematem?

Co gorsza, chętni uczniowie zaczęli się na ten konkurs zapisywać! Tak po prostu - chodzili po sali z przyborami do pisania (BHP!) i w pozycji zupełnie nie sprzyjającej ich rozwijającym się kręgosłupom, wpisywali swoje imiona na liście.

Czujne oko naszych czytelników zapewne zauważy, że robi się coraz gorzej, bo w całą sprawę zaczyna być wmieszanych coraz więcej uczniów. A przecież to są zaledwie dzieci! O to, gdzie w tym czasie podziewała się nauczycielka, jeszcze zapytamy. Teraz jednak, dbając o ciągłość narracji, przyjrzyjmy się temu, co stało się po ogłoszeniu konkursu na nowego prefekta.

Otóż - co chyba już powinno dziwić coraz mniej, choć pewnie wcale tak nie jest - prefekci
prze-eg-za-mi-no-wa-li  swoich rówieśników! Tak! Uczniowie przygotowali test i przeprowadzili rozmowę kwalifikacyjną ze swoimi koleżankami i kolegami z klasy. Nawet pytania sobie spisali!

Nie będziemy tu mówić o błędach - chyba po tym tekście nikt nie spodziewa się, że nauczycielka tej grupy nauczy dzieci ortografii. Mili państwo, ci uczniowie zrobili sprawdzian! Coś, co należy tylko i wyłącznie do kompetencji nauczyciela! Samowolnie, samodzielnie, znowu bez pytania! 

Nasz informator, który mimo osłabienia wywołanego szokiem donosi, że nowy prefekt został wybrany.

No i teraz zadajmy sobie pytanie, które grzmi między wierszami całego tego tekstu: gdzie w tym czasie była nauczycielka? Dlaczego nie zdyscyplinowała swoich uczniów, nie pokazała im, że to ona tutaj uczy, robi sprawdziany i pisze regulaminy? 

Podawszy mu sole trzeźwiące, zapytaliśmy o to naszego informatora.
Proszę państwa, takie informacje tylko u nas, bez kolorowania i bez cienia fałszu. Zawsze szybko i zawsze na miejscu.
Otóż nauczycielka, w reakcji na te wszystkie działania uczniów.... zlikwidowała wcześniej wyznaczone przez siebie miejsce rozwiązań i powiedziała prefektom, że jeśli chcą, to mogą przekleić plakaty z żyrafą do swojej bazy.

RR

Po całym tym zdarzeniu nasz informator zażywa kąpieli w solach przeróżnych i regularnie bierze witaminy na wzmocnienie. Lekarze mówią, że powoli wraca do siebie.